دل بیگانه

سينه ام ز آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشي بود درين خانه كه كاشانه بسوخت.
دلم از واسطة دوري دلبر بگداخت
جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت.
چون پياله دلم از توبه كه كردم بشكست
همچو لاله جگرم بي مي و پيمانه بسوخت.
خرقة زهد مرا آب خرابات ببرد
خانة عقل مرا آتش خمخانه بسوخت.
سوز دل بين كه ز بس آتش اشكم، دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت.
آشنائي نه غريب است كه دلسوز من است
چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت! ـ
هر كه زنجير سر زلف گره گير تو ديد
شد پريشان و دلش بر من ديوانه بسوخت.
ماجرا كم كن و بازآ كه مرا مردم چشم
خرقه از سر به در آورد و به شكرانه بسوخت.
ترك افسانه بگو حافظ و مي نوش دمی
كه نخفتيم شب و، شمع به افسانه بسوخت.

شنبه 24 آذر 1391 - 9:34:04 PM

عضویت در گوهردشت
رمز عبورم را فراموش کردم

× برای این پست نظرات ارسالی پس از تایید مدیر وبلاگ به نمایش در خواهند آمد

نمایش سایر مطالب قبلی

آمار وبلاگ

74737 بازدید

13 بازدید امروز

1 بازدید دیروز

49 بازدید یک هفته گذشته